Een nieuw jaar, nieuwe kansen! Dat wordt tenminste altijd gezegd. Laten we hopen dat dit ook voor Soedan geldt. Op het moment werken pro-democratische groepen en partijen hard aan het oplossen van de politieke problemen veroorzaakt door de militaire coup van oktober 2021. Ze willen zo spoedig mogelijk een nieuw akkoord met de militairen, zodat er een burgerregering kan worden gevormd die het land van de economische ondergang moet gaan redden [1].
Door de voortdurende prijsstijgingen is de financiële situatie van vele Soedanezen penibel aan het worden. Het water stijgt nu ook middenklasse tot de lippen.
De drie schooltjes die gesteund worden door de donateurs van St. Onderwijs Oost-Afrika kunnen door de prijsstijgingen minder doen met de maandelijkse bijdragen. Maar ze gaan onverdroten door met hun missie om kinderen met een beperking of achterstand goed en (bijna) gratis onderwijs te garanderen.
Om deze reden is de Stichting nu begonnen met andere vormen van fondsenwerving, en benadert ze nu ook organisaties en bedrijven.
Persoonlijk initiatieven zijn ook welkom. We bedanken in dit kader leerlingen van de mentorgroep van donateur Jonneke Reeser van het Heerbeeck College. Ze hebben als kerstactie 400 Euro ingezameld voor de Stichting!
En een tip van donateur Joost van Schendel: Albert Heijn besteedt de opbrengst van lege flessen aan goede doelen. Soms is er nog geen bestemming gekozen. Benader je plaatselijke filiaal; misschien kunnen we een graantje meepikken?
Salwa’s kleuteropvang
Natuurlijk ben ik tijdens mijn bezoek eind vorig jaar weer bij de kleuteropvang van Salwa langsgegaan. Ook daar gaat het minder goed, maar Salwa houdt de moed erin en gaat samen met haar assistente Fatouma door met de kleuterklas, die inmiddels door ruim zestig kinderen wordt bezocht.
“Gelukkig hebben we nu twee overdekte ruimtes en kunnen we de kinderen in groepen splitsen,” vertelde ze me eerder dit jaar. “De ouderen stomen we klaar voor de eerste klas van de lagere school, en de kleintjes mogen lekker spelen met het speelgoed dat ik goedkoop heb kunnen bemachtigen.”
Salwa, ongetrouwd gebleven, runt nu alweer meer dan twaalf jaar haar kleuterklasje. Geld verdient ze met de verkoop van huishoudspullen en beddengoed, ingekocht bij de groothandel. Haar klanten zijn veelal vrouwen uit de buurt. “Vaak op afbetaling, want de meeste moeders verdienen niet genoeg om grotere bedragen in een keer uit te geven. Zo helpen we elkaar.”
Salwa heeft altijd gewerkt. Tijdens de basisschool verkocht ze pitten en pinda’s als snack aan schoolgenootjes. Haar studie aan de universiteit bekostigde ze met de verkoop van zelfversierde omslagdoeken. Daarna gebruikte ze het geld dat ze ermee verdiende om een tussenmuur en een rieten overkapping voor een deel van de binnenplaats van haar familiehuis, om er kleuters op te vangen.
“De meeste kleintjes in mijn buurt zitten thuis of hangen op straat. Hun moeders werken als was- of poetsvrouw voor een dagloon en kunnen de kleuterscholen verderop niet betalen,” legde ze me uit in 2011, toen ze me benaderde met een verzoek om financiele steun.
Op mijn vraag naar haar achtergrond, vertelde ze dat ze in de Nubabergen is opgegroeid. Toen ze een jaar of vijf was, kreeg ze drie geitjes toegewezen om dagelijks te hoeden. Maar dat deed ze niet. In plaats daarvan liep ze haar oudere zusje achterna, die verderop, als enige van haar zes zussen, naar school ging. Haar moeder steunde haar en na maandenlang gesteggel met haar vader, gaf hij eindelijk toe en mocht ze ook naar school.
Halverwege de jaren negentig werd het oorlogsgeweld in de Nubabergen te hevig en vluchtte het gezin naar Khartoem. Nadat ze de middelbare school had afgerond, schreef Salwa zich in voor de studie ‘kantoormanagement’ aan de universiteit. “Ik begreep weinig van al die lijsten met wat je allemaal kan studeren,” vertelde ze toen lachend. “En niemand in m’n familie had er genoeg verstand van om me te helpen.”
Na haar studie vond ze geen werk en besloot ze vrijwilligerswerk te gaan doen. Veel vrouwen in haar wijk ver buiten het centrum van de stad zijn analfabeet. Salwa heeft ze niet alleen de beginselen van lezen en schrijven geleerd, maar ook laten zien hoe ze hun mobieltje moeten gebruiken. Velen raakten hun mobieltjes namelijk kwijt als ze aan een voorbijganger moesten vragen een telefoonnummer op te zoeken.
“We zijn door de jaren heen een hechte groep geworden, vijfentwintig vrouwen die elkaar door dik en dun steunen,” vertelt Salwa nu. “Als ze iets met de gemeente moeten regelen, komen ze meestal naar mij. Ik help ze graag.”
Ook als je haar vraagt naar haar dromen, blijft ze praktisch. “Het gaat nu economisch zo slecht met Soedan dat veel mensen het schoolgeld nauwelijks meer kunnen betalen. Ze sturen nu vaak een of twee van de oudste kinderen naar school, en de rest blijft thuis, of doet klusjes op de markt. Deze kinderen dreigen tussen de wal en het schip te vallen, want als ze ouder dan zeven jaar worden, nemen scholen ze niet meer aan. Ik zou dolgraag een klas voor ze openen om ze bij te spijkeren.”
Wat haar drijft? “Als ik naar de mensen in mijn omgeving kijk, dan zie ik mezelf weerspiegeld in hen. Toen ik klein was, hadden we het thuis goed. Het werd daarna minder, en in Khartoem weer minder. Ik heb het toch gered. Dan kan ik toch niet anders dan me inzetten om anderen te helpen zich ook te redden?”
Hartelijke groet, Rianne
28 januari 2023 P.S. Als jullie deze nieuwsbrief willen doorsturen aan vrienden en bekenden die de stichting nog niet kennen en wellicht maandelijks, jaarlijks, of eenmalig “onze drie schooltjes in Soedan” financieel willen steunen, dan zijn we jullie heel dankbaar.
[1] Zie bijv. het recente verslag van de International Criiss Group.