Beste allemaal,
Een aantal van jullie heeft me gevraagd hoe het met m’n schoonfamilie en met de leerkrachten en leerlingen van de Elrayanschool en Salwa’s kleuteropvang in Omdurman gaat.
Met de schoonfamilie gaat het goed. Velen zijn naar het veilige platteland ten zuiden van Khartoem kunnen vluchten, voordat de prijzen van buskaartjes “onbetaalbaar” werden.
De Elrayanschool en Salwa’s kleuteropvang staan in wijken waar niet veel gevechten plaatsvinden. Maar dat wil niet zeggen dat ze geen schoten of bombardementen horen. De wijken rondom de Elrayanschool hebben daar ook last van.
Juf Afoedia, die in een zuidelijker deel van Omdurman woont, appte dat hun wijk vol zit met militiamannen van de Rapid Support Forces (RSF), dus dat klinkt minder goed. Concentraties van RSF soldaten zijn vaak doelwit van de Sudanese luchtmacht, en proberen de gevechtsvliegtuigen met afweergeschut te raken waardoor er ook huizen en andere gebouwen in de buurt worden getroffen.
In grote delen van de Soedanese hoofdstad is er nauwelijks nog electriciteit, waardoor ook de watertoevoer flink hapert. “Iedereen doet zo zuinig mogelijk met water en voedsel,” appte meester Jirjis.
Nu het erop lijkt dat de gevechten niet snel zullen stoppen, zullen de voedselvoorraden zeker opraken. De prijzen stijgen nu al enorm. De armste families, waartoe de meeste leerkrachten en leerlingen van de Elrayanschool en zeker de kleintjes van Salwa’s kleuteropvang behoren, hebben natuurlijk het meest te vrezen.
Ik heb Salwa telefonisch vorige week kunnen bereiken. Haar wijk in Jabarona heeft sowieso geen stromend water. Ze vertelde dat de jongens met ezelkarren nog steeds water verkopen, maar dat de prijzen waren gestegen. Verder zei ze niet veel. “We kunnen alleen maar bidden voor een goede afloop.”
De banken zijn gesloten en er verschijnen nu veel berichten over soldaten en burgers die bankgebouwen beroven. Dus geld sturen via Western Union zoals we eerder deden, kan niet. We zijn nog aan het rondvragen onder Soedanezen in het buitenland naar andere mogelijkheden. Zodra we meer weten, berichten we jullie.
Hieronder de tekst die een 17-jarige nicht een week geleden appte, toen ze nog in Omdurman zat. Ter “illustratie” van de gevoelens die vele leerlingen ook zullen hebben. Zij zit nu veilig op het platteland, maar er zullen maar heel weinig kinderen van de Elrayanschool en Salwa’s kleuteropvang zijn van wie de ouders een buskaartje naar de verre Nubabergen of andere plaatsen in Kordofan kunnen betalen, laat staan naar Darfur of Zuid Soedan.
Hartelijke groet, Rianne
’s-Hertogenbosch, 30 april 2023
Zeinab Adil Abdelmokaram schreef dit op 22 april, een week nadat zware gevechten tussen het Sudanese leger en de RSF uitbraken.
Wanneer stopt dit geweld? We zijn er zo moe van. We hebben geen enkele kracht meer, zowel mentaal als physiek. Elke dag wordt er meer geschoten. De duisternis, het geluid van kogels en gevechtsvliegtuigen, slaapgebrek, het gevoel te stikken, het wachten, geluiden. We zijn zo gevoelig geworden dat we schrikken van het minste geluid.
Bijna geen water en electriciteit, het huilen van falimieleden als ze ons bellen, de lijken in de straten, iedereen zit al dagen vast, de angst die je op de gezichten van de kinderen ziet omdat ze niet begrijpen wat er aan de hand is. Het onrecht dat je voelt elke keer dat je je realiseert dat er niemand in de regering is die om ons geeft. Ze vechten allemaal om macht en zetels.
We hebben geen idee hoelang ze blijven vechten en of we het gaan overleven. We vragen jullie alleen om te bidden. Als we blijven leven, zien we elkaar weer terug, en als we sterven, gedenk ons